بسم الله الرّحمن الرّحیم

مسئله معاد و جاودانگى از نظر اهمیّت بعد از مسئله ی توحید مهمترین مسئله دینى و اسلامى است و پیامبران آمده‌اند که مردم را به دو حقیقت معتقد کنند یکى مبداء (خدا) و یکى معاد (قیامت). مسئله معاد در ردیف ضروریات دین است و انکار آن موجب ارتداد است. با توجّه به آیات و روایات مى‌توان این چنین برداشت کرد که همانطور که انسان باید خداشناس باشد لازم است معادشناس هم باشد. معاد جزء اصول دین است ولى فرع و طفیلى نبوّت است اما سرّ اینکه معاد را جزء اصل دین قرار داده‌اند نه صرف این بوده است که یکى از ضروریات دین و از توابع نبوّت است بلکه یک مسئله‌اى بوده است که راه استدلال بر آن - لااقل تا اندازه‌اى - باز بوده و قرآن مى‌خواسته است که مردم به مسئله ی قیامت به عنوان یک مسئله ی مستقل اعتقاد پیدا کنند.
انسان در آن دنیا آن چنان است که اینجا خودش را بسازد یعنى رابطه و پیوستگى بسیار شدیدى میان زندگى دنیا و آخرت برقرار است. اساساً در آن دنیا هر کسى در وضع خودش هست بدون آنکه تأثیرى در وضع دیگرى داشته باشد.

شهید مطهرى در کتاب زندگى جاوید و حیات اخروى ابتدا به تبیین ضرورت بحث معاد مى‌پردازد و در نهایت نتیجه مى‌گیرد که اصل معاد یکى از مهمترین ارکان جهان‌بینى اسلامى است. ایشان در ادامه به تبیین منبع و منشاء ایمان به حیات اخروى مى‌پردازد و این منبع را قبل از هر چیز وحى معرّفى مى‌کند و نتیجه مى‌گیرد که درجه ی ایمان افراد به حیات اخروى ناشى از درجه ایمان فرد به اصل نبوت و ثانیاً سطح معارف و تصوّر فرد از اصل معاد است.

معاد از شروط مسلمانى است. رسول الله (ص) پس از اصل توحید به مهمترین اصلى که توصیه فرموده است اصل معاد است. در قرآن کریم آیات زیادى در مورد معاد و به طور کلى عالم پس از مرگ وجود دارد. منتها در 12 آیه رسماً پس از ایمان به خدا از ایمان به روز آخر یاد کرده است.

منبع: سایت پژوهشگاه علوم فرهنگ اسلامی، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، دانشنامه ی موضوعی قرآن، مقاله ی معاد و جاودانگی از منظر استاد شهید مطهری، نویسنده مصطفی شهیدی نسب.

"موفق و مؤید"